Ludwik II Piast (urodzony między 1380 a 1385 roku, zmarł w Legnicy, 30 kwietnia 1436 roku) herb
Syn Henryka VII "z Blizną" Piasta, księcia brzeskiego, oławskiego, lubińskiego, chojnowskiego i Małgorzaty Piastówny, córki Ziemowita III Piasta mazowieckiego, księcia warszawskiego, czerskiego, rawskiego, liwskiego, gostynińskiego, książę zastawny płocki, zakroczymskiego i wiźnińskiego.
Książę brzeski od 11 lipca 1399 roku do 30 kwietnia 1436 roku, książę chojnowski od 11 lipca 1399 roku do 22 października 1400 roku, książę byczyński od 11 lipca 1399 roku do 1434 roku, książę kluczborski od 11 lipca 1399 roku do 1434 roku, książę lubiński od 11 lipca 1399 roku do 22 października 1400 roku, książę oławski od 11 lipca 1399 roku do 22 października 1400 roku, książę legnicki od 1418 roku do do 30 kwietnia 1436 roku, książę karniowski od 1419 roku do 30 kwietnia 1436 roku, książę strzeliński od 1427 roku do 30 kwietnia 1436 roku.
Poślubił przed 14 sierpnia 1409 roku Jadwigę Zapolya z Trenczyna (zmarła zapewne w 1414 roku), córki Jana Zapolya, żupana trenczyńskiego. Między 1 maja a 29 września 1403 roku, a 9 kwietnia 1418 roku w Konstancji poślubił Elżbietę Hohenzollern (urodzona w 1402 roku [między 1 maja a 29 września 1403 roku], zmarła w zamku legnickim, 30 lub 31 października 1449 roku)), regentkę Księstwa legnickiego i na Złotoryi, córkę Fryderyka I [VI] Hohenzollerna, margrabiego na Ansbach, burgrabiego Norymbergii, dowódcy wojskowego Rzeszy (Reichshauptmann) na Bawarię i Frankonię, dziedzicznego namiestnika Brandenburgii, dziedzicznego margrabiego-elektora Brandenburgii, arcykomornika Rzeszy, wikariusza (królewskiego namiestnika) Rzeszy Niemieckiej i Elżbiety Wittelsbachówny, córki Fryderyka "Mądrego" Wittelsbacha, księcia dolnobawarskiego na Landshut..
Był synem Henryka VIII, księcia brzeskiego i Małgorzaty, córki Ziemowita III, księcia mazowieckiego, wdowy po Kaźku słupskim.
W lipcu 1399 roku zmarł Henryk VII "z Blizną". Przy podziale dziedzictwa po ojcu, na podstawie układu zawartego 22 października 1400 roku między braćmi przyrodnimi Henrykiem IX (młodszym) i Ludwikiem. Henryk IX objął w panowanie w okręgu: lubiński, chojnowski i oławski wraz z miastami. Ludwik II rozpoczął rządy w Brzegu, Kluczborku, Byczynie, Wołczynie i czterech wsiach należące dotąd do księstwa oławskiego.
17 lipca 1402 roku obaj przyrodni bracia pojawili się na zjeździe książąt śląskich we Wrocławiu, na którym zawarli ze sobą i innymi książętami sojusz obronny oraz zapewnili króla Czech Wacława IV Luksemburskiego o swej lojalności.
W pierwszych latach swego panowania Ludwik nie angażował się w sprawy polityczne. Spędził wiele lat na podróżach.
Ludwik II w 1404 roku udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, w czasie której został uwięziony przez Saracenów. Nieszczęsna wieść dotarła do Brzegu dopiero pod koniec roku. Henryk IX w celu odkupienia brata nałożył na mieszkańców Brzegu, a także należących do niego Chojnowa i Oławy dodatkowy podatek. Potrzebna suma 4000 grzywien została zebrana jeszcze w tym samym roku, jednakie Ludwik II wrócił na Śląsk dopiero pod koniec 1405 roku. W czasie niewoli Ludwika, w księstwie brzeskim rządy sprawował jego brat Henryk IX.
W 1407 roku przebywał krótko w Holandii. W 1410 roku jeździł do hrabstwa kłodzkiego, gdzie w bliżej nie znanych okolicznościach miał być jakoby więziony na zamku w Lewinie i uwolniony po złożeniu okupu przez miasto Brzeg. Wersja ta o uwięzieniu jest podawana w wątpliwość (Wutke, K. Jasiński). Ludwik powiększył znacznie terytorium swego księstwa: biskup wrocławski, książę legnicki Wacław II zapisał 19 marca 1409 roku swe księstwo na rzecz Henryka IX i Ludwika, a 16 marca 1413 roku z powodu choroby przekazał Ludwikowi zarząd księstwa legnickiego. Po śmierci Wacława II w 1419 roku Ludwik odziedziczył księstwo legnickie jednocząc je z brzeskim. W 1428 roku kupił od Kazimierza, księcia oświęcimskiego, księstwo strzelińskie za posag swej drugiej żony Elżbiety.
Stosunki między braćmi popsuły się w związku z kwestią dziedziczenia księstwa legnickiego. W marcu 1409 roku książę legnicki i biskup wrocławski Wacław II legnicki zapisał księstwo legnickie i połowę z drugiej części miasta wraz z okręgiem i 6000 grzywien Henrykowi IX. Wacław II zastrzegł, że Złotoryja w całość temu, który spłaci drugiego. W tym samym roku Ludwik II zwrócił się do Henryka IX z propozycją odkupienia jego części Złotoryi. W tym momencie książę lubiński, już wcześniej urażony faworyzowaniem przez Wacława II, młodszego brata, zerwał przyjazne stosunki z przyrodnim brałem. Wkrótce spór przerodził się w otwartą wojnę, wydaną przez Henryka IX, która toczyła się w lalach 1411-1414. Zażegnaniu konfliktu nie pomogły mediacje Wacława II, który usiłował przekonać księcia lubińskiego, że ma prawo rozdysponowywać swoim majątkiem według własnego uznania. Ostatecznie 16 marca 1413 roku Wacław zrezygnował z władzy nad Legnicą i oddał ją Ludwikowi II. Bratobójcza wojnę przerwał dopiero król Czech Wacław IV Luksemburski, który zakazał swoim wasalom prowadzenia dlaszych walk. Bracia przy pomocy Wacława II zawarli pokój i wydali dokument o wzajemnym dziedziczeniu.
Ludwik II w 1419 roku dostał w dożywotnie władanie Karniów, a w 1427 roku przyłączył Strzelin. W 1413 roku zastawił Kluczbork, Wołczyn i Byczynę księciu oleśnickiemu Konradowi VII "Białemu", które wykupił w 1420 roku, ale następnie zastawił w 1434 roku książętom opolskim.
Po roku 1410 nastąpiło zbliżenie Ludwika z Zygmuntem Luksemburskim. Niejednokrotnie Ludwik przebywał na dworze Zygmunta w Budzie, razem z nim był na soborze w Konstancji i towarzyszył mu (1415-1417) w podróży do Francji i Anglii (w której brali udział rycerze polscy, m. in. Zawisza "Czarny" z Garbowa).
W okresie wojen husyckich jako stronnik Zygmunta brał czynny udział w działaniach wojennych, m. in. w 1420 roku uczestniczył w wyprawie do Czech, a w latach następnych należał do najaktywniejszych książąt organizatorów obrony ziem śląskich przeciw husytom. Nie osiągnął jednak większych sukcesów, a jego odwrót w 1428 roku spod Brzegu, bez stawiania oporu oddziałom husyckim, spowodował krótkotrwałe oziębienie stosunków z Zygmuntem. W 1423 roku wziął Ludwik udział w sojuszu książąt dolnośląskich z Zygmuntem Luksemburskim, skierowanym przeciw Polsce. W 1424 roku Ludwik zawarł umowę ze swymi bratankami Ruprechtem II, księciem lubińskim i chojnowskim, i Ludwikiem III, księciem oławskim i niemeckim w sprawie wzajemnego dziedziczenia po sobie. Układ ten, aczkolwiek nie zrealizowany, stał się po śmierci L-a podstawą do wysuwania przez Ludwika III pretensji do księstwa legnicko-brzeskiego.
Podróże Ludwika, powodujące wydatki, zmuszały go do zaciągania pożyczek pod zastaw poszczególnych posiadłości. Na zmniejszenie dochodów księstwa wpłynęły także napady husytów. Ludwik nie przejawiał zainteresowania sprawami kultury.
Zmarł nagle 30 kwietnia 1436 roku w Legnicy, pochowany tamże w ufundowanym przez siebie w 1423 roku klasztorze kartuzów na Przedmieściu Wrocławskim. Rządy w księstwie objęła wdowa Elżbieta. Śmierć Ludwika stała się początkiem sporu o sukcesję księstwa legnicko-brzeskiego między różnymi liniami Piastów Śląskich oraz książętami saskimi.
Ludwik ożenił się dwukrotnie. Najpierw poślubił z Jadwigę Zapolya z Trenczyna, która zmarła bezdzietnie. Powtórnie zawarł Ludwik związek małżeński z Elżbietą, córką Fryderyka I, elektora brandenburskiego. Z małżeństwa tego było 4 dzieci.
Ludwik II był założycielem rycerskiego stowarzyszenia o nazwie "Rudenband" (Związek Psów Gończych, można tłumaczyć też jako "Obroża Psa Gończego", taka była odznaka noszona przez jego członków), stowarzyszenie powstało w 1413 roku, należeli do niego m.in. książęta Wacław II legnicki, Przemysł opawski, Jan żagański, Konrad VII "Starszy" oleśnicki i Konrad VIII "Młodszy" oleśnicki. Książę Ludwik II był też członkiem założonego przez króla Węgier Zygmunta Luksemburczyka Zakonu Smoka.
Żródła:
LUDWIK II BRZESKI I LEGNICKI "INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY - iPSB"
Ludwik II legnicko-brzeski w "Poczet.com" autorstwa: Michała Szustera
Ludwik II brzeski w "Wikipedia"
LUDWIG von Lüben w "Medievan Lands" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk
"Cz. III. Władcy Brandenburgii i Prus z dynastii Hohenzollernów 1415-1871 - Genealogia"- autor: Przemysław Jaworski - 2018
27-01-2023
19-02-2020